Yine De Amin

Uzun cümleler kurar gibi, ilmek ilmek sana baktım.
Yeryüzünde aradığı hiçbir şeyi bulamayan biri allaha inanmanın çiçekli bahçesinde ancak bir bahar kadar yaşar.
Çünkü kırmızı ve kimsesiz kışların ölü ve yalnız adamları diriltmek gibi pis bir huyu vardır.
İnsanla başlayan bütün cümlelerin er geç durduğu uçurumda durup adım adım sana baktım.
Günler doğdu. Şarkılar parçalandı.
Geç kalmış bir ölümün hayata bıraktığı ciğeri çürük bir adam olarak terk edilmiş çocuklar kadar ürkek kelimelerle tanrının sessizliğiyle meşhur bütün ayetlerine ağladım.
Ağladım. Bembeyaz bir kağıda beni kanla büyüten dört duvara ağladım.
Yürüyemediğimiz bütün sokaklara ağladım.
İçimi bir köşeye atıp çürüttüm.
Artık gelsen de bir işe yaramaz.
Çünkü ölmediğim cenazelerin anıtlarında ve sensiz bileklerime küfrettiğim allahın belası bütün gecelerde biraz daha yok oldum.
Şimdi bizim kavuşmamız için babama bir ömür, Orta Doğu'ya barış, ölü peygamberlere vahiy lazım.
Ben tufanda firavun, Kerbela'da Hüseyin, ve yirmi birinci yüzyılda sana aşık olmanın insanı kıran kalbi binbir parçaya bölen yıkılmışlığıyla büyüyorum.
Yoksa en büyük intiharı küsmek olan bir çocuktum aşktan önce.
Fakat bambaşka bir allah buldum çocukluğumun sonunda.
Dışında kaldığım odalar, ağlamasının ezbere bildiğim kavgalar ve yaralarını aklıma mıhladığım bütün kadınlar, başka bir cehenneme yürür gibi kayboldu.
Ve sen beni aforoz ettiğin dinin kilisesinde zorla inandığım bütün dualarımla birlikte yanarak öldün.