Yine Gel Sofia

Yine gel Sofia

uykuları beklerken gözlerim

anlamı olmuyor sağır bir şehre bağırmanın.

Bir dalgayım başkasının denizinde çırpınan

kendimle barışık yalnızlığım

kıyılarımda yüzdürürüm hüzünlü tınıları

içime kendimi koymayı unuturum her sabah

bir çığlığa otururum

birbirine denk bulutlar devşirilir göğüme...

Yine gel Sofia

portakal çiçeklerinin kokusuna uzanırım Nisan’da

güvercinler gezerken umudun dallarında

bir hamak kurarım ben yüreğimden yüreğine.

Islıklar çalarım kulağını okşayan

içten içe büyür seni sevmelerim

dalgınıyım ben bu uğultulu şehrin

bir şarkı sesi gelir hangi kapıyı aralasam

aynı yağmurda ıslanırız taş ve gül ile

martıların kanatlarında uçarım deniz aşırı

ben bu dağın sancısıyım

iyi halden sayılır hep kaybolmuşluğum...

Yine gel Sofia

gölgelerin fısıltısı esiyor yamacıma

gözlerim kısılıyor aşka

kendi soruma cevapsız kalır akıl uçlarım.

Bilmez hangi durakta ineceğini çocukluğum

hiç yorulmaz odaları inleten kahkahalarım

bakarım siyah beyaz bir fotoğraftan

kocaman bir çaresizlik ceplerimde

kırık dökük kalır çırpınışlarım...

Yine gel Sofia

gel ki eksilsin alfabemden unutuluşlarım.!