Yine Kavrulacağım !

Yağmur damlaları süzülüyor gökyüzünden.
Sanki hepsi üzerime geliyor,
sanki hepsi sessiz çığlığıma yönelmiş...
Başımı yukarı kaldırdığımda,
Sadece karanlıklar içinden düşen damlaları görüyorum.
Görmesemde biliyorum:
Bulutlar ağlıyor.
Sanki anlamışlar derdimi gecenin soğuğunda.
Bulutlar bile anlamış...
Karanlığın içinden bir bilinmeze doğru yol alırken,
Onlar eşlik ediyor bana.
Anlamaktayım...
Kimsesizim dediğim anda bile yanımda olan bir şeyler var hep.
Hiç birşey olmasa dahi,
Umutlarım var.
Onlar hep benimle.

Biraz sonra yağmur duruyor,
Yıldızlar sarıyor etrafımı.
Tüm ihtişamıyla...
Başımı tekrar kaldırıyorum göğün karasına,
Yıldızımı arıyorum.
Ama ne çare!
Okadar çoklarki.
Parıltılar diyarında bir muamma...
Birden Hilal göz kırpıyor bana açılan bulutların arkasından.
Göğün karasına çatal gibi saplanmış sanki.
Gökyüzüne ayrı bir renk katıyor,
Yıldızları karanlıklardan kurtarıyor adeta.

Bu güzel gece beni uğurlarken,
Yine yalnız kaldım diye düşünüyorum.
Fakat bülbül cıvıltıları karamsarlığımı hayallerimin derinlerine gönderiyor.
Bu cıvıltılara rağmen içimi hüzün kaplıyor.
Çünkü,
Birazdan beni anlamayan tek şeyle karşılaşacağım.


Birazdan bu şehre aşkım hakim olacak.
Bu sabah bu şehre GÜNEŞİM doğacak
Ne çare beni yine anlamayacak.
YİNE KAVRULACAĞIM ..!