Yine Kendimle Baş Başa

kendim,kendimle baş başayım
saat,tam öğle vakti
mevsim y/azmış
devamlı baktığımda gözlerimi kamaştıran
hatta kör eden
güneşe küsüm
küs olmasam da farketmez
kaderimdeki tek mevsim kışmış
bu yüzden gün/eşsizim

ve yıllar geçtikçe
yalnızlığım,bulutlarla çarpışıyor
damlaları değiyor,siy/ah panjurlu pencereme
gözlerimin buğusu
karışıyor,camın buğusuna
ve suretin düşüyor
gönlümün derin kuyusuna
antika saat
vuruyor, tokmağıyla,zamanı yüzüme
ve yalnızlığımın yüzleşme vaktidir,kendi kendimle

git gide tükenen zamanda
eğiyor başımı,tepeden bakan heybetli koca çınar
ve soruyor_kendim kendime
kimim_neyim?
kendimi hapsetmişim
bu yalnız hücremde
beraatimi verecek,
adalet mi var?
kendimle acılı yollara düşmüşüm yalnayak
ve paralarcasına
çalı,çırpılara takılıp
bilmem
beni bekleyen saadet , kaçıncı durak?

bilinmez bu adresten
kim bilir kaç posta güvercinleri geçiyor
oysa adres belli
huzur sokak.numara elli
lakin kapının kulpunu tutan elli,çolak
şimdi bende,tükenmiş ve yılgın
sıska,korkak bir kadın
kayboluyorum içinde
anılarımı küfletip,çöpe dönüştüren tabiatın
artık hükümsüzüm
beni yutan bu koca kentte

dışarda bozkırlara uzanan, bir bahar gecesi varmış
benim ise hala güneşe sırtım dönük
yüzümü iyice saran karanlık
kendi kendimle kalmışım
anladım ki emanet almışım,
yaşam için şart koşulan,bu nefesi,bir anlık.