Yine Küs Kalırdı Mutluluk

bir dağ patlıyordu ansız
bir yürek göçüyordu kınsız
eyvahsız ve eyvallahsız

sindirilmiş gecenin tahakkümünde
bildik günün tınıyla
yitik düşün tanısı oluyordun
ve panzehirini bırakıp damarlarıma
geceme sen olup doluyordun

cehenneme dönen yürekte
sözcüklerin tılsımı bozuluyordu
paramparça bir lügatta
yokluklardan
yoksulluklardan
ve yoksunluklardan
bir pazar kuruluyordu

yine öksüzdü cümleler
yine dilsizdi kahırlar
yine üşüyor
ve yine titrekti lambalar


heyelanlar süpürüp götürüyorken teni
gelgitlerle dövülüyorken yürek
deli taylar kişniyorken
tepiniyorken etimde onca olmaz
bir yay gibi geriliyordu bu beden
hep sen oluyordun
hep sendin neden

ellerimde bir müebbet sevda
tutunuyorum bir çöpün çatalına
aforoz edilmişken güzel günlere
damarlarımı çatlatırcasına
beynimi kanatırcasına
apansız bir taş olup
fırlıyordum bir çocuk sapanında

sokaklar kör
sokaklar sağır ve dilsiz
bir ben kalıyorum
bir de olmazlarım
sessiz ve kimliksiz


hangi yaşam 'en azından ölmedim'li çöküşümü
tükenişin tutsaklığından aşırabilir

kim tutunabilir ansız ve zamansız zulümlere
yüzde kırılan tebessümü hangi sargı sarar
yarılan yüreğin artçılarını kim şans sayabilir
teslim olmuşken ölümlere

bir mağlubiyetin daha hüznü vuruyor güne

ve yine 'sus' tu
sığıntıydı bütün haykırışlar
meydanlarda hınca hınç bir boşluk
sağırlaşmış bütün çığlıklar

ellerimde patlayan sahipsizlik
alnımda çatlatan bir kuruluk
kıyılarımı dalgalar döver
ve yine küs kalırdı mutluluk