Yirmi Kasım'a Bir Kala

sallanır umutsuz ağacın
aşk kırıntıları
kuşlar seslenir yokluğa
bir bir
dökülürken yapraklar

kelebek gelir aniden
ölümü düşünmeden
aykırı mevsimlerden
uzun soluklu yollara doğru
dilenir geleceği
geçmişe gülümsemeden

gün olur
ay olur
yıl olur
sahipsiz sevdalara kalır
aşkın kokusu
irkilmiş tövbelerinden damlar
kar taneleri
sevilmemiş topraklarına çöker
yağmur ardı toprak kokusu

sayıklarsın adını
morun bunalmışlığından kalanlarla
renkleri unutur
yanlış siyahlara aldanırsın

aldanır dediysem
yanarsın

sokağının en güzel penceresiyken
kara bulutlar ardı
solmuş bir çiçek olursun
korkarsın
kendinden
sevginden
dilinden ve yüreğinden

halbuki
ben en çok
mavi içindeyken severdim seni
korktuğumdan
yandığımdan
veya aldandığımdan değil

sadece
düşlerime en uygun senin yüzünü bulduğum için
hayallerime en çok senin hayallerini yakıştırdığım için

şimdi bakıyorum da
bu mahallede
ne çok balkon varmış
ne çok bağıran yürek
ne çok susan sen
ne çok fısıldayan ses
beni sana unutturan
seni bana bağlayan...


19.11.2016