Yirminci Cadde

gri bir hafta başı
bulutlar kötümser biraz
sokaktan geçen bir tren
gece iki ya da üç
dünyanın çekirdeğine gidiyor
otostop çekiyorum son vagona
yolculuk asırlar sürecek
umrumda değil
rüyalar ne kadar gerçek

magma kokusu geliyor topraktan
cesetlerin korkusu geliyor buram buram
kokular bu kadar gerçek olamazdı
ısınıyor ayaklarım
rüzgar rayların altından sızıyor
dünyanın merkezine gidiyorum

bu yol beni yerin en altına uçuruyor
beni özgürleştiriyor
ruhum yenileniyor
beni yakıyor
beni değiştiriyor

uyanıyorum
sorumluluk boğazımı sıkıyor
domino taşından hallice
planlar dizili önümde
uyuyorum

trendeyim
tren gitmekten vazgeçmiyor
bu yol beni kırıyor
yeniden patlamamı sağlıyor
eksilere iniyorum
ayağım yerden kesiliyor
bu yol beni kandırıyor

mükemmelin içinde lekeler var
incelemek arzusundayım
bu gerçeklik bitsin ya da bitmesin istiyorum
bu yüzden uyanıp tekrar uyuyorum
her şey aldatmaca sanırım
yalanlara inanmak ne garip
yaşlı ninelerden
yedinci defa aynı anıyı dinlemek gibi

bu yol bitmiyor
uçuyorum dünyanın kalbine
ellerim ayaklarım toprak içinde
olağanüstü bir diyardayım
çok güzel bir histeyim
umutsuz vakayım
ve mutluyum

yirminci cadde
ve onun iğrenç insanları
kilometrelerce üstümde
ulaşılmayacak kadar yüksekte
express tren geri dönmeme izin vermiyor
bundan herkes memnun
bu yol beni kısıtlıyor
aklımı geçmişten şu ana savuruyor
bu inanılmaz

yukarı daha yukarı
en dip en yukarıda
bu yol beni
yok ediyor
bu harikulade