Yırtılıp Atılan Döküntü Yalnızlıklar

bana ait değil oysa
aitmişçesine yürüyorum ama
hayalet yüreğimin gölgesiyle

herkes payını alıyor
bakır ya da pirinç işlemeli taslarla
dışındayım sürünün en dışında
dışlanmış yıldızlarla

bu kavga niye var
bu iş bu uğraş bu karın tokluğu
olmadığından mı duvarsız
güneş yoksunu tabaklarda

ve sen
sürekli peşimdeyken
o zaman onarılmıyor
zinciri kopuk salıncaklar
sendeleyen bakışlar
yanyana oturmuyor

ve sen
sürekli peşimdeyken
aklını yitirmiş şehirde
şarkı söylemeye yanaşmıyor
kızıl saçlı kızıl dudaklı topuklu kadın
aşksızlığı kendince protesto ediyor

bir kere de olsa unutalım diyorum ürküntü verenleri
kanatsız kuşların yürüdüğü sahillere
iki portakal kabuğu olup
hadi elini ver aşkla uzanalım

bana ait değil oysa
aitmişçesine yürüyorum ama
hayalet yüreğimin gölgesiyle

bu kez eminim
kapadığımda gözlerimi
bu kez eminim
karşımda olmayacaksın
ama adressiz bir iklimin kıyısından
fener ışığım olacak
bu kez eminim
tabutumu aydınlatacaksın

ve devamında yazılan senaryoya göre

bana kalırsa aç pencereni, liman lastiklerine vuran sandallara dal
sonra yalpa yalpa yakamozsuz yalnızlıklarına
uzun uzun dal

romanı hikâyeyi masalı boş ver
hatta şiir okumayı bile
ama yaşa benim için yaşa
hınçla kinle intikamla
gel bir gece annem gibi öpüp kokla
sonra yüreğimi cehenneme
cehennemin en dibine
törensiz bildiğin gibi ışıkla