Yırtılmış Ruh Alegorisi

Cehennemle Şeytan arasındaki
incelmiş ipteyim.
Her gece aynı kâbus,
her sabah aynı, ezilmiş umut taneleri.
Hangi yana dönsem aşkın acımtırak senfonisi.
Başucumda bir tabut:
Ölüm döşeğindeki gayb için.
Ganj'a serpilmiş küllerim arasında
Bir Anka:
Alacakaranlık giyinmiş ufuk çizgisinde.

Kurşun kalem ve kâğıt arasındaki
bir nefeslik düşteyim.
Hasret tütüyor soğuk çorbalarda.
-Gözlerinde gördüğüm ben değilim;
oysa, evlatlar göz bebeğidir annelerinin.-

Hislerime provokatör edalı pankartlar asıp
kategorize ettiğim mahzenlerimde
Küflü bir ruhun
kumar masasındaki
son hamlesiyim.

Ölüm ile cennet arasındaki
düş değmemiş muamma bilinçteyim.
Ruhum darağacında bir fidan.
Her sonbahar dönümünde
tenime ölü bir hücre daha kanatıp
Soluğumdaki hırıltıyla anıyorum:
Geçmişi.
Oysa, ölümden ziyade
ölmektir zor olan.

Dünya ile insan arasındaki
Tanrısal bağın göbek deliğindeyim.
Güneşe yüz dönmüş soğuk bir esinti.
Yanık benizli anılarımı topladığım
Kan Gölü'ne biraz daha gözyaşı:
Bulutlara minnet fırlatıyorum bugün,
Sırtlarında konaklamama izin verdiler,
Sen kapı dışarı ettiğinde ruhumu, bedenimden.

Fail ile meçhul arasındaki
alelade bir kelime öbeğindeyim.
Gel, anne, biraz daha öpeyim gözlerinden.
Yarın ölmek için güzel bir gün olacak;
Sorgu kabrinde, kendimi aka çıkarmak için
son saatlerim.

Kayıp hayaller sahnesindeki
baş aktörün gözlerindeyim:
Yağmur değmiş toprak kokusu,
Sevgi görmüş tenin narin dokusu,
Kırık şarap şişelerinden yapılmış gemiler,
Havalansın diye, çarmıha gerdiğim ruhum
Kâğıt hamurundan yapılmış eski usül bir beden
Dinlemekten asla usanmadığım hazin sonlu masallar
Ve damağıma su değsin diye ağzımı açtığım kar taneleri.

Yine başladığım yerdeyim:
Ölümümle ayakta duran savaş meydanımda,
-kendimdeyim-