Yitik Akşamlar

Gün ağır ağır yürüyordu , güneşin nefesine
Yapayalnız yollardaydım
İsyânların doruklarında ...
Göç mevsimini yazıyordu susuşlarım
Ve sanki ... öfkeli soluklar kadar ...
Kızıldı vurgunlarım .

Eski bir rivâyeti heceliyordum puslarda
Yanık kokular duyuyordum
Ağlıyordum ...
Avarelenmiş duygulara ...
Sanki , hiç kapanmıyordu kapım .

Asiliğimde kırılıyordu kayıp gölgeler
Hırsızlığa bulaşıyordu avuntularım
Karaltıların istilâsındayken geceler ...
Ben her şeyden davacıydım .

Bir yanım çılgınca uçurum ...
Ve sessiz bir akarsuydu sanki , öteki yanım
Deselerdi ki ... yolun sonu burası
Anlardım
Asırların karanlığını dökselerdi içime
Susardım
Hatta , bitimine sevdamın ... sayfalar yazardım
Sinsi bir gecede bile , hiç aldırmaz ...
Mehtabı kovardım

Deselerdi ki ... ölümüne karlar yağıyor
Yağmurların ziyân ...
Bakışların tarumar ...
Umursamazdım .

Avazlarda bir martıya yüreğimi sorardım
Kısardım gözlerimin sesini ...
Ablukaya alırdım , bütün iklimleri

Demediler ki sen karanlıksın
Sen yangınsın ...
Sen gizliden gizliye kavrulan bir volkansın
Sen yarından önce ve bugünden sonra ...
Aslında hep kaybolacaksın ...
Demediler hiç ...
Anlayamadım ben ... anlayamadım .

Bunca savaştan , elimde kalan ...
Dönencelerimdi ... hüzünlerimdi
Dönümsüz gidişlerimdi ...
Ve rüyâlarım ... ve gözyaşlarım
Bir de .....
Hayatın kıvrımlarına saklanmış , yitik akşamlarım !...

( Demediler ki hiç , kayıp giden yılların ardından ağıtlar yakacaksın ! )