Yitik Mavideki Çığlık

YİTİK MAVİLERİN ÇOCUĞUYUM BEN!
Martılar çığlık çığlığa,
Umutlar köpük köpük sonsuz ummanlarımda,
Can simitsiz insanlar dolaşır bu azgın sularda?
Çaresizlikler çırpınır da durulmaz sonunda.
Damla damla gözyaşları ilişir bu sonsuzluğa
Maviler birleşir de görünmez olur ufuklarda?
YİTİK MAVİLERİN ÇOCUĞUYUM BEN!
Uçurtmam takılı kalır boz bulanık mavilerde
Renkli gökkuşakları siliniverir semalarda,
Çeşmi siyahım olur da renkler rengini unutur karanlığımda,
Siyahım olur, karanlığım olur,kararır mavim sonunda.
YİTİK MAVİLERİN ÇOCUĞUYUM BEN!
Özgürlük değil benim mavim,
Haykırsam da duyulmaz ki sesim !
Sesimin aksi gelir.
Bir ben duyarım bir de sessizliğim sedayı kahpece,
Gözlerim kilitli kapılara tutuklu kalır,
Ardına kadar açılmaz da tükenir mavim benim?
YİTİK MAVİLERİN ÇOCUĞUYUM BEN!
?Mavi yazma bağlama ;tez solar anam? derdi türküler,
Dudaklarımda şimdi bir mırıltı gibi o nağmeler,
Bestesini yazıp da uçuramadığım hayallerimdi ;
Aslında soğuk ve sessiz melodiler?
O günden beri de yalnızlığın telinde titrettim şarkılarımı ömrümce
Yenik bir hayatı çaldım iki dudağımın aralığında gizlice,
Ölümü özler oldum yaşayamadığım hayatımda,
Bilmediğim ölümü bekler oldum mavisiz gündüzlerimde.
YİTİK MAVİLERİN ÇOCUĞUYUM BEN!
Hiçbir zaman semalardan ışık olup sızamadım kır topraklara,
Bir tohuma gönül verip yeşeremedim boy boy,
Bir meyva dalının balında saklayamadım mavimi..
Kurudukça kurudu el değmemiş tarlalarda..
Kara toprağa denk oldu benim mavim..
Ne çiçeğe yar oldu ne de bahara eş !
Yapayalnız tükendi benim mavim,
Sonun da annemin başında yas oldu,
YİTİK MAVİLİ ÇOCUK OYDU TÜKENDİ GİTTİ SONUNDA!