Yitirilmiş Kelimelerle Anne Tanımı

Ey kalbimi avuçlarında sıkan ses!

Ölümü olmamış kıl...

Kelebekten zayıf,

sudan ıslak,

kuyudan derin,

aynadan kırılganım zira.

Ah annem!

Kıyısına gözlerin vuran bu tuzlu gecede

şimdi kime gideyim?

Oğlun, vakitsiz doğan acının tavında.

Nasıl sabah eylerim?

Yağmur yağmış;

damlalar üşümüş, toprak keyfe dalmış!

Bana bıraktığın şu yeryüzü,

çok pişmanlık!

Yine de yokluğunla devam ediyorum;

belki biraz yaşasan,

her gün ölebilirim!

Caddelerde çocuklarını yağmur,

yitirmiş!

Havanın kabarcığında rüzgar,

donmuş!

- Ah, veysel!

Çocukluğunu mu arıyorsun

geveze yağmur damlaları altında?

Ölüm;

alınyazısı,

bana verilen bir ev ödevi

kağıdın bittiği yerde!

Kalbimde 'anne' sözcüğü,

kovulduğum cennetin kutsal metni.

Yenilgim olsun, boynum incedir:

Azrail'e selam!

Yine de bilinsin.

Bütün huylarımı ıslattım yağmur altında.

Göğü zemine yapıştırarak

saçak diplerine ektim,

çocukluğumu çalan rüzgârları.

İç sorguda binlerce ah'la

bir bir sordum alaycı bir buluta

var mıdır bir haber annemden bana.

Aylardan kasımdı, yine de eylülün

çürümüş sisini sarınmıştım oysa!

- Ah, veysel!

Baharı müjdeleyen fedakar bir yağmur

nasıl ağlasın;

toprağın da canı acıyor

tomurcukların da...

Ölümün yaptığı basınç evcilleşemedi.

Tapınak arıyorum,

her sömestr tatilinde

Seni taşıyan damarlarıma...

Yine de özlemlerin gizi çiğdemlensin.

Gönlümdeki annekent

bakire acılarla tatlansın.

Ve gülüşlerim...

.....ah dondurulmuş gülüşlerim!

Isıtın artık dudaklarımı

ve değişsin tanımsız bakışlarım!

...ne yazık....çok yazık

olsaydı dünyada anam

duyar mıydı gülüşlerimi

....sanmam!