Yok Olmak

Kirpiklerim ıslak
karanlık sarsıntılar geçiriyorum
seni hayal ediyorum oysa
sonra sayısız gözyaşları akıtıyorum
ellerine uzandığım ilk kaldırımda
parmaklarını sana hissettirmeden sevdiğim sokaklarda
benim mührüm burda sökülmüştü oysa
Kalbim burada yerinden fırlamıştı birden
cennetten gelmiştim oysa cehennemime
düşlerime!
Narin bakışların yok etmişti oysa kalbimi
hepsi bitmiş oysa senin yüreğinde
boşver aldırma !
ben yine senin doruklarında uyanıyorum
gömüyorum kalbimi kendime
seninle birlikte ölen hatıraları
yaşatmaya çalışıyorum oysa
yanağına kondurduğum ilk öpücükle
Burda kalbimi sana verdiğim masada
tüm gücümle sana sarıldığım kaldırımda

Hala hatırlamakta seni şehir
sevinç göz yaşları dökmekte
seni hatırladığında
duygularımın göz yaşlarını
ve sonsuz sevgimi görmekte
burada sana dokunduğum kaldırımda
sevinçli bir korkuyla bağırıyorum oysa
sonra sayısız göz yaşları
sonra sen
sonra ben
birden devrilmek oysa
burda sana dokunduğum ilk kaldırımda
korkularımla gülümsüyorum
ağzım burnum kan içinde oysa
yinede seni yaşatıyorum kalbimde
başaramadığım aşkı
inandıramadığım sevgimi haykırıyorum
burda sana dokunduğum kaldırımda
mezarımı kazıyorum!
ağlıyorum kollarında
hayal ediyorum
belkide sana ait iki fotoğrafla
düşlerimde yaşatıyorum seni
ağzım burnum kan içinde oysa
yinede gitmenin acısını yaşıyorum
kalbimi burusturup fırlatmana rağmen
özlüyorum seni

birden yıkılıyorum kaldırıma
soğuk vucuduma yapışıyor
ellerimi açıp kimsesizce uzanıyorum
sonra vazgeçiyorum kendimden
sonra sayısız gözyaşları boşalıyor
birden vazgeçiyorum kendimden
sonra sayısız gözyaşları boşalıyor
birden vazgeçiyorum kendimden
nefesimin yettiği yere kadar sana sesleniyorum
yok oluyorum oysa
burada sana dokunduğum kaldırımda
yok oluyorum
insanlar beni izliyor
ben gökyüzünden yüzüme damlayan yağmurları sayıyorum
sonra sayısız gözyaşları
sonra sen
sonra ben

gözlerimi kapatıyorum sımsıkı
korkuyorum!
başımda bir kadın
kalk çocugum kalk hadi diye ısrar ediyor
git başımdan be kadın diyorum ağlayarak
gitmiyor oysa
sayısız insan doluyor etrafıma
gözlerimi bir an açıp seni arıyorum belkide

daha fazla dayanamıyorum
güç bela kalkıyorum
ağzım burnum kan içinde oysa
siyah bir şarkı çalıyor kalbimde
işte o zaman anlıyorum
vazgeçtiğini
hayallerimizden
aşkımızdan
hayatımızdan
işte o zaman anlıyorum vazgeçtiği hayattan
kendimden
durmaksızın boşalıyor gözyaşlarım
gitmek geliyor ruhuma-gözlerim acıyor
ruhum sarsılıyor-gözlerim acıyor

saatler geçiyor gözlerimi açıyorum
korkularımla başladığı yerdeyim
yok olmaya doğru gittiğimiz hastanede
dıişarıda beklediğini zannedip
gülümsüyorum korkularımla
soruyorum baş ucumda duran doktora
beni buraya kim getirdi diye ?
genç bi bayan diyor!
bir anda fırlayıp kalkıyorum acıyla
kendimi atıyorum dışarıya
seni arıyorum -bulamıyorum oysa

işte o zaman anlıyorum
uzun zamandan beri
seninle yaşadığımı
sancılar ve acılar içinde seni beklediğimi
inançla özlemle hala kalbimde kaldığını
burada evine yarım saat uzakta olan hastanede
inançla özlemle bekliyorum oysa

yinede aydınlık yanmakta lambalar
keşke yankılansa özlemim
keşke canlansa aşk
parlak yıldızlar olsak
özgür kalsa kalbim
ve ayrılık olmasa bundan sonra
aşk
tüm gücüyle dalgalansa sonsuz bir deniz gibi
senin gibi
asya gibi
bununda hayal olduğunu biliyorum oysa
sırf bu yüzden vazgeçiyorum hayattan
yenilenmiyor artık damarlarım
eskiyor devamlı göz kapaklarım
kirpiklerim ıslak
damarlarıma bulaşan pis kanla ölüyorum
vazgeçiyorum
sözlerimden
kendimden
hayattan
en önemlisi senden
sonsuza kadar yavaşça açılıyorum
yok olmaya doğru gidiyorum

'zaman yok olma zamanı'

02 Kasım 2012
03.22 Alsancak -Bornova

03 Kasım 2012
06.32 Urla-İzmir