Yokluğun

Bir 17 Aralık gecesi kaybettiğim Anneme...




Aklımdasın bu gece yokluğunu hissettim
Gölgeni görüyorum yanı başımda duran
Başını eğmiş durgun sanki ben gibi yetim
Ve yokluk balyoz gibi her an beynime vuran

Ürpermiş duygularım bir özlem havası var
Mum ışığı altında korkuyorum geceden
Bir beklenti benimle konuşsun diye duvar
Kaçarken umutlarım o camsız pencereden

Kar yağıyor sessizce gök yarılmış üstüme
Üşümüyor ellerim yüreğim yangın yeri
Bir tebessüm anlamsız sensin diye ölüme
Gülümsüyor an be an sen gittiğinden beri

Güneş doğmaz diyorlar üstüne artık senin
Kesilirmiş tüm sesler esmezmiş rüzgâr bile
Solarmış yaprak gibi gül kokulu o tenin
Ruhunu götürürken bir bedensiz kafile

Haykırıyor karanlık anlamsız bu matemin
Düşünmek çare değil devam ediyor hayat
Diyorlar ki hiç yazma gücü yetmez kalemin
Anlatamaz ölümü bildiğin hiçbir sanat

Diyorum kalem değil bu satırları yazan
Sanat sanatçı işi bu bir yürek sesidir
Donsa bütün mevsimler toprak altında hazan
Üstünde esen rüzgâr onun son nefesidir

Aynada hayalin var sinmiş odama kokun
Hatıralar uçuşur gözlerimde her gece
Anladım manasını ve sen gidince yokun
Bekliyorum mahşeri bekliyorum öylece