Yokluğun

yoksun,

gecenin içindeyiz,
ben,
bir de aynadaki...

gece ağlıyor,
ağustos dolunayını bölüp parçalayarak
atıp en derinine göğün
hep de vakitsiz şu yağmuru istanbulun,
sen de üşüyorsun biliyorum
ve korkuyorsun,
gece de üşüyor
ağlamaklı
bir çocuk gibi
çekiyor burnunu bulutlar,
nasıl dağanık saçlarım,
dallarım hep hasrete kırılıyor
kanayıp küsüyorum...



ben,
bir de aynadaki,
ben düşsem
düşecek o
ağlasam
ağlayacak
ölsem ölecek,
soluk soluğa
buğulu bir suret,
senin benim gibi biri
yüreği yangın yeri...



yokluk da ne ki deme,
anılarını yaşamak için bile acele ediyorum
dingin bir keder yok seni hatırlayıp bende
hep hızlı
hep sızı,
kimler kimler gelip geçti kapımdan
sen gelmedin,
kolumun altında yokluğun
bir de aynadaki,
bir trenin en arka vagonundayım sanki
herkesten sonra ineceğim
belki denizi ilk ben göreceğim
öleceğim...



gecenin içideyiz,
ben
yokluğun
bir de aynadaki
bir de duvardaki
yüzünde
filistin haritalı çocuk,
göğsümde teri yorgunluğumun,
taştan ağır sözler taşıyorum
diyorum ona
dinliyor aynadaki,
"seviyorum dinlemeni beni
bıkıp usanmadan hiç
gözlerin tarlalarda yorgun bir akşam"



bir vakitten
bin vakte erdi bekleyişim,
kalabalıklar üşüştü başıma
ağıtlar düzdüm ardına,
öyle rezil
öyle bitmiş ve perişan
kapaklanıp yere
sırtımda sımsıkı yumruk oldu yokluğun,
bütün kitaplarda aradım adını
umutsuz insan ne bilsin
çocuklara sordum
şekerle avutmak vakti geçti bizi dediler
alay ettiler,
merhaba demeyi özledim sana
daha çok gecikecek misin...



bil ki;
inat edersen bunda eğer sen
ne olacaksa olsun
vururum baltayı köküne bu gidişin
toprağa devrilsin çürük bedenin
sıkıldım gölgesinden gecenin
güneşte yanacak olan benim...