Yokluğun Beni Sen Geçiyor

Senden öncesi yoktu,
Senden sonrası olmadığı gibi.
Yokluğun azap sanki,
Bir uçurumun kenarı gibi.

Uyumak mümkün mü?
Karanlığa pusu kurmuş yalnızlık.
Gün ağırmaz bi türlü,
Bu ne yaman ayrılık...

Saat geç olmuş yine,
Beni sen geçiyor.
Özlemek mi? Unut bence,
Yokluğun fırsat vermiyor ki...

Şimdi yüreğim daha bi derin,
Kanatırcasına, yakarcasına.
En diptesin, çıkarmak istediğim,
Sanki zehir gibi nefesin,

Gücüm yok seni bulmaya,
Yeni bir sabaha uyanmaya.
Yokluğun beni sen geçiyor,
Şimdi yalnızlığın tam saati...

Umuda yürümek vardı seninle,
Ne mümkün artık.
Yokluğun beni sen geçiyor,
Şimdi kederlerimde boğulma saati...