Yokluğun Hüzün

sen gideli perdeler duvarlar hüzün

acılı sokaklar dolaşıyor içimde

ince bir sızı akıyor şarkılardan

hüznün içine düşüyorum

biraz da üşüyorum

sancılı notalar vurur kıyılarıma

uzaklığın duman duman başımda gölgelenir

kırışıksız bir çarşaf gibi uzanmışım denize

pırıl pırıl bir sabah doğuyor

giden gemiler dönüyor

dinledikçe doyamıyor insan

tam ayarını bulamadım mutlu oluyorum bazen

bana çok yakışıyor bu duygu

yoksa biraz daha mı giysem

sen senden başka bir şeysin

senden sana kadar uzanıyorum

sana bırakıyorum gözlerimi

ufuklarda aheste aheste seni gezsin

akşam oluyor günler

Öyle kırılganım ki birde

hüzün eklenince nem kapıyorum havadan

sesin sıcak bir meltem gibi esiyor kulaklarıma

Sonra yokluğun var ya

gözlerim yüksekliğinde ayna

ve içinde sen

gülüşün ayrı bir doyumsuz manzara

gözlerin ayrı bir derya

Sen burda yanımdayken böyle değildi bunlar

yoksa biraz daha mı gelmesen

ağaçlara güllere bakıyorum

ışık gibi kırılıyor gözlerim

yine hüznün içine düşüyorum

Sana benzeyenler geçiyor bu sokaktan

alınıyorum

yalnız sen yakışıyorsun gözlerime

o yüzden çok kırılıyorum

sen yokken hüzün de güzeldi ama

hem gel hem de gelme

sahi ne zaman geleceksin

18/06/2019 Ankara