Yokluğun Karası Zülüm

yeter!
ezilmişliğin karası zülüm

taş olduk
duvara dizildik
acılara tutunduk
gülümsemeyi unuttuk

bahtın karası hayat
mevziler geçit vermez
yokluğun yarası özgürlük
dertlere karalar b/ağladık

zülüm işkence kar etmedi
korkuluklu pencere demir kapı
umuda kelepçe vurulurken
gerçeği yok edemez
hiç bir güç

vatan silliyetlerine düşman
uşakları kana doymadı
asıldılar yalana dolana
esir düştü yiğidin ağına

yemleri yalanlarına d/oldu
keyifli mezeleri kar saydılar
ardında vatan millet naraları
yemine kan bulaştı

her
seslenişte timsah gözyaşları
maskara yüzlere dem doğdu
hep yedikleri kan oldu
mezelerine kohteinler
ihanetin saltanatı

uyanmaz mısın halkın canları
hak dedikçe ruhlar karardı
yaralar kabuk bağladı
yorgun gözler yollarına kaldı

sen ne tez değişirsin
avluka altına gölgelere düşen
inkara kalktığın yok bildiğinse
vatan diye yok saydığın

inkarı yok denen varlığın
ölümü hak bilenler
vampirlerin kana doymazı
acımazlar canlara

çünkü
akan kan üzerine
yedikleri yemleri

*savaştan medet umanlar yemleri uğruna yalanları*

20*Ekim 11*Karataş

ya ölüm ya özgürlük