Yokluğun Mahşerdi

Tut ki sen şiirsin
Bense sevdalın
Sen içiyorum dize dize
Varlığın ş a h a d e t
Yokluğun m a h ş e r d i






Mavileri çıkaralı hayli zamandı
Gece tufan rüzgârında savrulurken
Gündüzler hüzzamdı
Darağacında sallanırken kardeşlik
Eylülü sindirmek ne zordu
Çok oldu yolum bir yürekten geçmeyeli
Hep sessiz ve suskundum
Karanlığı bakir şafaklar bozdu
İmansız inkârlar büyüdü
Umudu yıldızlara iliştirirken
Mor bulutlar yanak uzattı
Güneş efkârı bozdu




Ne zaman
Bezip kendimden gitsem
Gözlerin misafirimdi
Sözler bıçak gözlerin vurandı
Sustum!
Suskunluğumu azat etsem
Kelimelerim tökezlemeden sana koşacaktı
Oysa ne çok severdim senli cümle kurmayı
Yorgundum!




Cepleri delikti hayatın
Tek tek döküp kırandı
Şimdi;
Umudu boşa sektirmeden
Sevdayla bile kalemini
Yaz şair aşka dair ne varsa
Yaz ki, üşüyen yanlarım şiirde can bulsun