Yokluğun Olmasa

neler yapıyorsun diye sorma akşamları
kızıl guruplarda artar hüznüm
bir çocuk ürkekliğinde
sessizliğe bürünürüm
bu sessizlik, bu sensizlik
sarar bedenimi sarmaşıklar gibi
sıcak nefesini ararım ensemde
taze soluğunu
pür dikkat sesleri dinlerim
ağaçlardaki inilti
kapıdaki gıcırtı
pencerenin uğultusuna takılır kafam
hepsinden bir şeyler çıkarmak isterim
senin sesine benziyen
şikayetçi zannetme
sadece yokluğun üzer beni
ama ben umutlarımla yaşarım
aniden , birdenbire
kapıdan girecekmişsin gibi
bu saatlerde
kapının zili kadar
telefonun sesi kadar
hiç bir şey mutlu edemez beni.