Yokluğun Yalnızlık Perdesi

sensiz olmak yetimden öte bir şeydi

derdime sarmaşıklar sardım
yurtsuz evsiz b/ahtımın çadırında

ölüme, hep yalnız gider insan
eline hediye mi alacaktın yoksa
yürek yorgunu bir masalın iki kahramanı
film başlıyordu baş rölünde ben sen

b/ahtsız yollara savrulduk
amansız derde düşürme beni
daha dün çocuk umutlarımın çeyreğine kalmadan
düş yorgunu keder tasalarıma isyan ettim

rüyasına hasret olan ağrılarım var
gözlerinde akan yaşlar yağmurlarım
görünen köy kılavuz istemiyorsa
yine aynı mevzu devam ediyordu

fügranları değişsede konu aynıydı
adı yaşam soyadı direnmekti
kod adi bahtiyar mutluluktu umudun yolcularıydık
hep senaryonun bir parçasıydı

olsun gözümün nuru
sensiz olmanın bize kaça mal olduğu
insanı kahreden yaşamın acı tatlı yetmezliğine saydım

hep dünyanın mutlu insanı düşünürken
bu ikilemde arasında dolandım kaldım
düşümle rüyam uyuşmuyordu doğrusu
ben düşlerimi daha çok tutardım
*
bir bildiğim var çocuklar bilinmeyenlerin yalanı dolanı
çok hızlı koşan atın ardında bıraktığı seyrek düşer
bazen haksızlığı bile bile yaptığını düşünün
içimde ezikliği hisettim hırsızın kendini bildiği gibi

yaşamak zoru başarmaktı onurluca
her seferinde aklıma sendin gönülden
yokluk varlık içinde yaşamak direnmektir

sözün kısası bu olasılığın neresinde asılı
doğru yolun engeline yokuşuna vur kendini
ne olursa olsun g/özükara gençliğim

nerde kaldı gençliğim
hani kayıp olan umutlarım

25*02*12*Karataş