Yokluğunda

bir cesedi darağacından alır gibi

aldım yalnızlığımı

ve gömdüm 

ruhumdaki çölün sessizliğine

anlatsam, söylenecek çok şey vardı

bilenmiş sözcükler vardı, 

ezberlenmiş birkaç şiir

ve ya havadan sudan bir şeyler belki de

hiçbir şey olmamış gibi davranıp

olay yerine uğrayan katiller gibi

soğuk kanlı bir biçimde

şüphelenmeden kimse senden

gel ve yüzüme bak

bir kediyi 

bir mevsimi diğerinden ayırır gibi

ayırıp koy ortasına sana olan yenilgimin

kurtar kalbimi 

damarlarımdaki zehirli kanın

aklımı ele geçirmesinden

çünkü delirmek seni düşünmekle eşdeğer

çünkü benim bindiğim atlar

alnından yırtılmış gibi düştü iki yana

aşk dedikleri ormanın patikalarında

hiç merak ettin mi nasıl susabiliyor tanrı

bu kadar gürültünün içinde?

veba zamanlarında solan milyonlarca çiçek

savaşlar ve ucuz politikalar

insan kalabilmenin çabasında

biliyorsun en büyük yalandır aslında

devletin ta kendisi

inanmıyorum hiçbirine, yüzün dışında

bir vedanın 

neresinden başlar insan susmaya

düşündün mü hiç?

artık çıkamayacağını anladığında

yokluğunun gölgesinden

işte o zaman 

kelimeler de geri çekilir

atlıları vurulmuş bir ordunun

kaybetmesi gibi son cepheyi

dağılmayı unutmuş sisler içindeyim

zaman intikam alır gibi bıçaklıyor

aramızda ne varsa

aslında seni çok özlüyorum

başa çıkamıyorum bununla

darağacından alınmayı unutulmuş

bir ceset gibi

çürürken

yokluğunda...