Yokluğunda

/...aydınlığı giymiş karanlıklar
yalancı sabahlar müjdeler oldu senden sonra
gülüşün başka bir tende
sırıtır oldu yokluğunda
satırlarım gidişini bir türlü affedemezken
gözlerim yollarında nöbet tutar oldu.../




gözlerimizin konuşmasına izin verseydin
kelimeler bu kadar hüzünlü olmazdı
yüreğimde kapanmayan yaralar açtıkça
ben her gece kelimelere gözyaşı döktürmezdim
bilir miydim hiç sevdaya uzanan ellerin
elveda diyerek ayrılacağını
acının tarifi olmaz derler
acıyla yoğrulmuş günler bıraktın ardından
yüreğim yangın yeri gibi
gözlerinin değdiği her yeri ateşe veriyorum
tüm güzelliklere döndüm sırtımı
bıraktığın yalnızlıkta karanlığa doğru yürüyorum
oysa ben gözlerinde büyütmüştüm tüm çiçekleri
mutluluğu baharın dallarında
sevinci küçük bir çocuğun elma şekerinde tatmıştık
satırların büyüsünü senle tanımıştım
iki kelime bir araya gelmezken kalemimde
şimdi yaralı bir kalemin ucunda
kan damlayan satırlara yazıyorum seni




/...biliyor musun ölmüyorsun,
ölemiyorsun
ne sen duruyorsun yüreğimde
ne de bir başkasına izin veriyorsun.../