Yokluğundan Öpüyorum

seni yokluğundan öpüyorum...

lir dökülüyor şeyh çıldırtırcasına gözlerimden,
sen yoksunu gecelerdeyim, geceler senden bihaber...

tenimde bir kaybolmuşluk,
tenimde bir yalnızlık,
yalnızlık kör bir gecede, sen; yitirilmişlik,
her yitirilmişliğin kod adı; sensizlik
giydiriliyor tenime yalnızlık, derviş ağlıyor
eşkiya gidiyor,
eşgalin beliriyor,
eşsizliğin düşüyor alnımın orta yerinden,
lir dökülüyor....


ve hayalin uğruyor,
ben bekliyorum,
ben ölmüyorum...

bir dahaki reenkarnasyonda da istersen gelme,
şehrin bütün istasyonlarında kahpe sevinçler uğurlanıyor,
biz kalıyoruz en hüzünlü yerinde masalların,
biz mutsuz son...

bir çocuğu ağlatıyor dramlar,
şehre trajedi düşüyor, yağmur yağıyor
ben ağlamıyorum...

şeyhim öpüyor alnımdan, lir dökülüyor
kendime ettiğim en ağır küfür, şu an dilimde;
"o beni sevmiyor"....

seni yokluğundan sarıyorum...

atom parçalanıyor, sesim kırılmış duvarlarda
yüreğim dağlanıyor, Ferhat ölüyor
ben görüyorum, mayın basmışım bağrıma
nüksediyor hayalin, Şirin ağlıyor...

ölmek adamı, bırakılmışken yalnızlığın orta yerinde
daha da tahrik ediyor...

biliyorsun çiçeğim,
masallar bahsetmez böylesine tehlikeli düşlerden;
"göğsünün gül bahçesinde, bir diken geziniyor belkide"...

yaseminler soluyor,
nefesim kesiliyor,
uçurumlar yürüyor durduğum yere
ben düşüyorum,
şeyhim düşüyor ardıma
sen dipsizliğinde kaybolmuş bir çocuğum ben...

seni yokluğundan kokluyorum...

morfin yemiş damarlarım çözülüyor adeta,
zikrediyorum adını, göçebe kuşlar rötar yapıyor
türbülans uğruyor, adımlarım patlıyor
intihar uçuyor, sen gidiyorsun
şeyhim darağacında sallanıyor,
ben ağlıyorum,
derviş lir döküyor;

her yerde ağlanmaz belki, ama

"yağmur yağıyorsa şehre şayet,
kimse farketmiyor"...

ve seni yokluğundan seviyorum...

seviyorum seni, sen dahil
kimse bilmiyor...