Yokluğunun İlk Dersi

virgül olup kıvrıldım aralarına,
yokluğuna mayınladığın
eş görevli acıların...

icat edilmedi mi henüz nokta?
kalsaydım gecenin sonuna.
söndürmek için karanlığını...

dikili kaldı ünlemler!
sözcük bahçendeki güllerde.
çürük asmaların hereği gibi...

bir parantez kadar olamadın,
(sarmasan da olurdu)
açsaydın kollarını iki yana...

tüm kapıları kapattın mı?
soru işaretinden de olsa
bir anahtar bıraksaydın...

noktalar bile sıralandı ardından,
öyle susup giderken...
bakakalmışım çok mu?

bizi hatırlatacak her zaman
iki nokta üst üste:
açıklama bekleyecek anılar...

hep sussaydık keşke!
bebek diliyle tutunsaydık aşka.
gerek kalmazdı işaretlere...