Yokluğunun Kara Sevdası

Yerle bir oldu yerim yurdum…
Ne olduğunu anlamadan
Aşk vurdu tüm sensiz duyguları…
Savurdu acımasızca hayatın boşluklarına...

Amânsız, apansız,
Çalmadan kapıyı giriverdi
İçeri öylece, bir hışımla…
Ne ben bıraktı ne sen, yok etti her şeyi…
Yüreğine sığınmak istedim
Son çare…
Diyemedim bir türlü
Aç kapıyı ben geldim sana diye…
Yüreğine bir güvercin misali süzülemedim pencerenden…
Yine kaldım bu tufanda dışarıda…

Bir sensizlik, çaresizlik 

Sardı her zerremi...

Gözlerinde 

Görmekti tek umudum bendekini…

Sûkutta saklı aşkımı bulup
Gün ışığına çıkartmandı hapsolduğu
O zifiri hücrelerden…
Suskun sevdamın yakarışlarını duymandı…
Duyarsan belki beni,
Hazan bahara bırakırdı yerini…
Sevgi ektiğim o çorak topraklar
Aşkın zulmüne uğramazdı bir daha
Aşkla büyürdü beyaz güllerimiz,
Hiç yara almadan, kan dökmeden yüreğe…
Yaz ortasında yağan karlar z/amansızca gönlüme,
Dönerdi belki kendi mevsimine…

Yüreğim, çaresizce bir umut kanat çırparken karşında,
Gözlerim gözlerine değdiğinde
Sevincinden eli ayağı dolaşırken birbirine,
Sesin yankılanırken her an yüreğimde,
Ses ben seni duyayım diye yaratılmışken,
Bakmak ben gözlerini göreyim diye varken…
Ne duyar sağır yüreğin yüreğimi,
Ne görür âmâ gönlün gözlerimi,
Ne de bilirsin benden* olan,
Bu kimsesiz, yurtsuz, sensiz,
Aşk vurgunu biçare yüreği…

Olsun,
Olsun be sevgili…
Sen bilmesen de, ayazda bıraksan da beni,
Savursan da senden yoksun diyarlara
Vazgeçmem, o gözlerini
Bir kerecik olsun gördüm ya…
Vazgeçmem bu tufandan, yangından,
Aşktan, aşkından, senden…
Ben seni, hayaline bürünen düşlerimde sevmişim…
Kül etsen de, düşlerinle öldürsen de kibritçi kız misali,
Vazgeçmem yine de bu ya/saklı, sana sürgün sevdadan…

Bende; bağlanmış olan, köle, esir