Yokmuşlar Aslında

Çizgili deftere ilk yuvarlağımı çizdiren ilkokul öğretmenim yokmuş.
Beş yıl bana bakan köylü teyze de yokmuş.
Yaşadığım tüm şehirler de yerlerinde değilmiş.
İstanbul'da kaybolmuş bir yerlerde.
Yatağım, en önemlisi, yatağım uçmuş gitmiş.

Yokmuşlar.

Hepsi kıvrılmış, eciş bücüş olmuş, buruşmuşlar.
Bir sokağa sıkışmışlar.
Denedim.
Olmadı.
Çıkmadılar o karanlık sokaktan.

Dönüp arkamı gittim.
Bir ses duydum sanki giderken.
Yanılmışım.
Memnunlar.

Aslında diyorum,
hiç yokmuşlar.