Yokoluş

Senin gözlerinde öğrendim sevgiyle bakmayı
Ellerini tutunca,hayata tutundum biranda
Varlığınla başladı bu garip yaşam sevdası
Dilime dolandı adın sanki bir rüzgar sonrası

Alişmak zor olsada
Alıştım alışılan sen olunca
Masmavi bir ışık saçtım
Başbaşa kaldım sevdanla
Sonra bir sabah
Açamadım ellerimi semaya
Okyanuslara dalmış gibi
Çıkamadım sabahın koynundan
Ne yana dönsem
Sen duruyordun hep karşımda
Susunca
Kaybolup gidiyordun aslında

Upuzun saçlarını bağlamıştın yıldızlara
Zifiri karanlıkta yüreğin ışık saçıyordu
Önce yağmur durdu,sonra sustu şehir
Limana her yanından hüzünler yanaşıyordu
Üzerine bulutlar dökülüyordu saçlarının
Merhaba diyordu dilin,etrafı seyrederken
Üşüyordun,sessizce iç çekiyordun derinden
Mehtabın altında,ayrılık şarkısı söylüyordun

Sonsuzluğa kuruyordun düşlerini
Ağlıyordun
Onunla doğmadım diyordun
Ama onunla yaşıyordun
Rıhtıma vuruyordu öfken
Dalgalara sırtını dönüyordu
Gidiyordun dalgalarla birlikte
Sende bilinmeze açılıyordun

Usul usul ayrılıyordu ruhun bedeninden
Sessiz bir filmi oynuyordu dudakların
Sımsıkı tutmuştun zamanı ellerinin arasında
Uçurumlara inadına sahte gülücükler saçıyordun

Durduramadın işte
Durmadı içindeki sessiz çığlıkların
Oysa unutuluş saatleri çoktan tükenmişti
Ruhun artık dönüşü olmayan tek gerçeğindi