Yoksa Bizim Şeytan Mi?

İlk ağladığında,
Ağlattın ananı.
Mutluluktan sandı o ama,
Ağlattın.

Başlıyordu.

Güm, güm, güm.
Vurdu ayaklarını yere.
Ben sustum, o konuştu.
Gürültülü gürültülü.

Yüzüme bak yüzüme.
Sen ki damarlardan süzüle,
Koyu tonda bir kan misali, aktın.
Yarı hicaz, yarı hüzzam şehvete.
Ödül müsün, cezamı?
Yoksa bizim şeytan mı?
Söyle kimsin?

Sustum, az bir şey güldüm.

Yüzün donuk, dilin tutuk, çabuk.
Kimsin söyle?
Ruhani misin, Ceberrah mı?
Yada canı sıkıldığında,
Mat diyen bir şah mı.
Günah mısın, sevap mı?
Yoksa bizim şeytan mı?

Sustum, ama bu sefer gülmedim.

Bu kaçıncı dirilişin senin,
Bu kaçıncı topraktan çıkışın?
Şu karşıdaki yaşlı adamın,
Çamurdan evinin tavanına,
İsa nın değil de Musa nın yanına,
O genç kızın siyah, uzun saçlarıyla,
Asmak vardı seni ama,
Bu kaçıncı dirilişin senin,
Bu kaçıncı topraktan çıkışın?
Soru musun cevap mı,
Yoksa bizim şeytan mı?

Çıt yok.

Tüm nezaketimle son kez soruyorum.
Ben seni tanıyamadım.
Söyle sen kimsin?
Çünkü, Bizimkinden de betersin.

Okadar sustum ki,
Münker ağladı.
Ben dayanamadım güldüm.