Yol

Düşmek yola

zihninde merhabasız başlayan sorularla

ve kursağında bir köz yığınıyla

Emeği artık asileşen ayakların

kilometreleri katedecek mi bilmiyorsun

ki zaten çok da güvenmiyorsun

doğru yönde ama yanlış sokaklarda kayboluşlarından bu yana

ve üstelik

paylaşacak bir arpa boyu yolu kalkmış yamalı papuçların

Yürürsün 

ama çoktan aldanmıştır aklın

eksilenlerin eskimeyeceği paradoksuna

ama sen umut yüklü şiirlere müteşekkirsin

yanından geçtiğin tarla sahibi ise yağmur yüklü bulutlara

oysa Tanrı aynı duayı bahşetmişti tüm umutkârlara

Alnının terinden alın yazın sürülür ellerine

yürürsün

ve

hiç durmaksızın sorarsın kendine

yüreğin aklınla savaştayken

dudakların hangi zaferi haykıracak

Ne yapabilirdim diye sorma artık

Bak!

hasret kaldığın bembeyaz selamı

kıpkırmızı gelincikler veriyor sana

ne bu endişe

menzil bir selam ise

farkedermi ki rengi

solmayacak mı sanırdın ellerinde

Yürü...

Her kirpik kavuşmasında

gözlerinin

kaç iklimi atlattığını

artık sayamayacak olana dek

yürü

Şimdi su diyecek zaman değil

aldırma nefesine

yürü

...

ve işte ordasın

farketmiyor artık giyinik ya da çıplak olman

gir içeri...