Yol Boyunca

onların yürek yarasını sararak geçiniyorum
yol boyunca gözlerini arkalarına diken çocuklar
bana hiç yaşamıyormuşum muamelesi yaptılar
sarılacak gibi yanaşıyorum kaçıyorlar
pahalı elbiselerimin korkunç olduğuna inanıp
sevgisini kuyulara atmış bir adam sanıyorlar
oysa içimden geçenleri çoktan unutmuş yalancı ağzıma
güzel sözler yakıştırıp sevilmek istiyorum
yol boyunca gözlerini arkalarına diken çocuklar
bana hiç yaşamıyormuşum muamelesi yaptılar
neyse bu bahsi unutun
sözü geçenler büyüdüklerinde
yani küçücük bir zamana kıstırıldıklarında
hayalleriyle kuşanmış geçmişin son çıktısında
yüzümüzün derin aynalarına dokunacaklar
burada olsaydınız keşke
bir gerçeğin samimiyetinin ölmeye hazır beklentisinden
daha fazla isteyecek bir şeyiniz olmayacaktı
ve susup hak verecektiniz geçmişimizin kayboluşuna
zelzeleler koparıp laflarımı boğmayı becerdiler
şimdi sırtımdan bıçaklansam bile mutlu olurum
değişmeyecekse yaşanmışlıkları biriktirmenin bir anlamı yok
bir tornevida vidasına kenetlenmiş sıkıyor
ne söyleyecekse söylesin lisanına sığınıp
bizimle alakası olmayan bir şeyden bahsediyor
ben burada hiç olmadım
sorular sorulunca mecburen
mecburen parmaklarımı kıpırdatıp yolun sonuna doğru uzattım harflerimi
beni oralarda buldunuz mu bilmiyorum
neyi nasıl çekerek karar verdiniz
size haykırdığımı bile duymuyor dunuz

sevgili olmak rol yapmayı gerektiriyor biraz uzamak için
harfler atıp ortaya karmaşalar yaratmak
bir sonraki geceyi şehvet olarak çıkartabilir karşınıza
ama yol boyunca gözlerini arkaya diken çocuklar
bana hiç yaşamıyormuşum muamelesi yaptılar