Yol Uzun Yol Keskin

Yeryüzü amade insanoğluna

Düşünmez öylece bakıp gidiyor

Gözlerini dikmiş dünya malına

Önüne geleni yıkıp gidiyor.

Şu fani dünyadan alınmaz murat

Yol uzun yol keskin geçilmez sırat

Kul olmuş nefsine ne yazık heyhat

İmanını satmış çekip gidiyor.

Mazluma yâr değil gittiği yolu

Sanırsın dünyada bükülmez kolu

Yüklenmiş sırtına heybesi dolu

Elini cebine sokup gidiyor.

Gözü hırs bürümüş kimseyi görmez

Karnı toktur aç’ın halini sormaz

Katılaşmış kalbi imana girmez

Cehalet kendini yakıp gidiyor.

Süleyman’a bile kalmamış dünya

Çok şey sultasına verilmişti ya

Uyan artık uyan bitsin bu rüya

Dinleyen kim dudak büküp gidiyor.

Dünya bir duraktır gelir geçersin

Elbet bir gün gelir sen de göçersin

Burda ektiğini orda biçersin

Zaman su misali akıp gidiyor.