Yol Verin Geçeyim Dumanlı Dağlar
Dağlar dağlar, başı dumanlı dağlar,
O yardan ayrıyım, yüreğim sızlar.
İflah etmez, bu dert beni yaralar,
Yol verin geçeyim, dumanlı dağlar.
Dağların başında açmış çiçekler,
Çiçekler üstünde uçar, böcekler,
O yarin hayali gözümde tüter,
Yol verin geçeyim, dumanlı dağlar.
Dağlar dağlar, başı bulutlu dağlar,
O yare hasretim içim kan ağlar,
Yardan ayrılalı yüreğim yanar,
Yol verin geçeyim, dumanlı dağlar.
Dağların başında uçuyor kuşlar,
İçim kan ağlıyor, ötüyor baykuşlar,
Gözlerden iniyor, durmasız yaşlar,
Yol verin geçeyim, dumanlı dağlar.
😙Yalnızlığına kaç, dostum: görüyorum ki her yerini zehirli sinekler sokmuş. Sert ve sağlam bir havanın estiği yere kaç! Yalnızlığına kaç!
Sen küçük ve acınacak kişilere pek yakın yaşadın. Onların göze görünmez öclerinden kaç! Onlar sana karşı öcden başka bir şey değildirler.
Artık el kaldırma onlara! Sayısızdır onlar, hem senin yazgın sinek kovmak değildir ki...
-Nietzsche-