Yolcu

Buruk bir veda, göz yaşları ile yazılmış bir mektup
Kim bilir kaç kişi gitti bu şehirde Aşkını unutup
Artık eskisi gibi bakmıyor gözlerin
Anlamsız artık bütün sözlerin
Şimdi gitme vakti
Üç'e beş kala son trenin

Karanlık vagonlar ardı sıra dizilmiş
Umutsuzluk ve mutsuzlukta aynı trene binmiş
Kim bilebilirki bu vagonlarda kaç sevda yitirilmiş
Şimdi gitme vakti ey yolcu

Tren çığlığı ile hareket eder yüreğim
Bütün aşklarımı bu şehirde bırakır giderim
Gözümdeki yaşlarla, bütün anılarımı silerim
Şimdi gitme vakti ey yolcu

Bu kırık kalple engin dağları aştım
Her gece yatağımda kabuslarla savaştım
Hep gerçeklerden kaçtım
Artık kabullenmem gerek
Bu son tren ve geri dönmeyecek.