Yolcu
yürüyordu..
açıp kollarını sarmış geceyi
çözmek ister gibi bir bilmeceyi.
yürüyordu..
elinde gölgesi ay ışığının
renginde yıkanmış gökkuşağının.
yürüyordu..
yüreğin örsünde döğmüş hüznünü
doğacak güneşe dönmüş yüzünü..
yürüyordu..
çelik adımları koşar gibiydi
bütün engelleri aşar gibiydi.
yürüyordu..
ne bana yakındı ne benden uzak
yoluna kurulmuş bir kanlı tuzak.
yürüyordu..
görürken aksini yerdeki suda
dağlar tetikteydi ölüm pusuda.
yürüyordu...... durdu...
karanlığı yırtan kurşun sesiyle
yüzükoyun düştü son nefesiyle,
şimdi baş ucunda bir salkımsöğüt
gölgesi ninnidir yaprağı ağıt..
Bu dünyada hepimizin bir yolcu olduğunu anımsattı bana. Dolayısıyla yürüyoruz, bir meçhul sevdaya doğru...
Tebrikler Sağlıcakla...
yürüyordu...... durdu... karanlığı yırtan kurşun sesiyle yüzükoyun düştü son nefesiyle, şimdi baş ucunda bir salkımsöğüt gölgesi ninnidir yaprağı ağıt.. Yürüyordu ama üzülerek söyleyim ki nereye yürüdüğünü bilmiyordu.Ancak aradan zaman geçecekti.O zaman yürüdüğü yolların muhasebesini yapacaktı.İş işten belki geçmiş olacaktı.Ah edip dağlara türküler yakacaktı.Dağlar onun türküsünü kabul eder miydi?Dağlar taş kesileçekti.Çünkü nereye gittiği belli olmayan yolcuydu o.Gittiği yollara dönüp baktığında kendine hayret edecekti.Dönüp kendine baktığında "Bu ben miydim?"diye şaşırıp kalacaktı.Şiiri hikayeleştireyim dedim.Yüreğinize sağlık.Sevgilerimle.😙😙😙😙😙😙😙
Şiir hüzünlüydü.Kutlarım.👍👍