Yolculuk

Gece ne dem giyer siyah entarisini
Gök kubbe yarılır kederimden
Ağır aksak bir semai duyulur ta derinlerden
Zihnimin dehlizlerinde bir çocuk
Uyandırır tozlu raf sakini anılarımı

Yıldız toplasın diye heybeme
Kuzey rüzgârlarına asarım bakışlarımı
Doğmaya meyleden bir şiir buza keser
Ölüme yürür her dem yeniden
Hızlandırır yolculuktaki çocuk adımlarını

Sıyrılırım paslı zincirlerimden
Hüzne bandırıp parmaklarımı
Yeni günü karşılarım bu ilk meltemle
Tan vakti şiirlere sarıp suskularımı

Güneş yerleşip göz kapaklarıma
Çıkartır hüznün yamalı hırkasını
Demir kapıları kilitlenir zindanımın
Ateş böcekleri tutar ellerimden
Dudağımda söndürürüm zamanı