Yolun Belleği

_yalnızlığımın gökdelenlerinde günahlarımı sayamadım
yalnızlığımın tüneğine konmuş baykuş açısından baktığımdandır
belki de

salkım söğüt gibi eğildim yıldızların denize aktığı göle
ayrıldın damarlarımdan
böylece

anladım ki ağırlaşırken kalbimden çekilmiş artık gülüşün
karanlık ağaçlarını göğsüme uzatıyor şimdi
gök bitene kadar peşimi bırakmayacak bilirim
gittiğim her yer burası olmuş nedense

_belli hayatın dipnotuna geldim artık sıkıntıları dağıtan bir huzurla
son durakta
beklerken özlediğim gülüşünü yüzünde sakla

kimin şanssızlığı bu vakit yağmurun yağması içimdeki evime
yağmur günleri ıslatacak
gölgeni bile

yağmuru bereket diye anacağım artık
alnımı pişiren güneşe direnerek
kurumuş bir iskelet yığınıdır bizlerden geride kalan ruh
arkamdan ses verdiğinde

_sadakattir belki de güzelliğin kalemini kıran karınca izinde
kesin tökezlerim
böylece ayrılmaz artık kapıdan gölgemiz gölgem peşine düştüğünde

sadece ağzımı oku ayzıt
bunların hepsi senin suçun bilesin
bekçiler hüzünleri toplarken geceden artık sende affettirirsin kendini

çünkü acıyor yüzümde zaman
geceye ilerleyen siyah şemsiyede
bak işte acım hafiften ağrıyor yine
zamanın daldasında gizlenen yılan misali

yol bittiğinde