Yontu

öyle geniş zamanlar yok. tükendi
yok. kimsenin olmazlığı duruverir karşınızda
bu tepeden tırnağa ayık olmak. cehennem
bana ne ki hem akıp duran saatten.
yok. öyle uzun uzadı bir ivedilik değil bu
bi yoldan geçtim derenin üst tarafında
o manzara bir ödüldü. yok.
gözümde perde. yok. savaş
yanıma yaklaştı yüzüm ak
sakallarımı uzattım muteber düşman
ben geri planda yok olmayan sessizlik.
yok. işitilmiyorum.
bize ne bütün bu soysuz çılgınlıktan.
yok..kabul etmiyorum
varlığın mecburi hizmetindeyim. tanrım
35 yıl gönüllüyüm. sonrasını
ister hanemde artı olsun. yok
kendimden yontuyorum
tutup bi radyoda ölüm orucu. anons
saatler ve saatler
yıkanmamış ahmaklığın bu cüretli saltanatı
ellerimi bi yerlere uzatıyorum. yok
tutunamıyorum. kırık bir sureti görsem yok
mevsimleri unuttum. zamanı unuttum.
tutup herkesin uyuduğu bir saatte uyanıyorum
senkronu bozuk düşlerimi görseler ürkerlerdi. yok
bir oyuktan ezele sızıyorum. o sonsuz öncelikte
bir kıymeti yok. tanrım. biraz meşgulüm
ateşi bulamamış bi pervaneyim.
ama nerdeyim. soru yok.
böyle rahatlık görülmemiş desem
desemki böyle rahatlık görülmemiş. bu ölümdür.
bu ölümdürde çırpınır ruh. yok.
bi çırpıda şiirler yazarım. boğulmadan son nefes
o imdat çağrısı. o umut.
yüzümü üç kere yıkadım. çapağını attım gözün
yok. yine güzelleşmedi dünya
yok. yine kaybolup gitmedi tablodaki kırmızı
yok. sevgilim. tükendim sayarsanda gücenmem
ben mutlak olan yalnızı arıyorum.
insanı arıyorum zifirin noksan geldiği bir karanlıkta
akmıyorki önümden bir ışıltı. yok.
birisi çay söylüyor. bana benziyor biraz
gülüşü çirkin. ayıp mı gülmemek. yok
çirkinlik ayıp mı oysa. yok.
yok. sevgilim. iki tarafımda birer mengene
dört köşeden kuşatılmışım. aykırılık yok
nasılsa her duygunun yaratılmışlığına sığar insanlar.
yok. sevgili ölüm. konuşmaktan usandım
beraber uyuyalım.