Yorgun Diyalog

Susuyorsun...
Kan kusuyor gözlerim!
Sen susuyorsun...
Bir fetretin tarihini alnıma dipnot diye düşüyorsun
Ben hiçbir sözüne aldanmadan,
Sohbetine koşuyorum,
Sen,yorgunum diyorsun
Ne zaman biter diyorum
Sen,adres-i musalla veriyorsun!
Beni mor menekşe gülüşümden vurup,
Karbeyaz yüreğinle bir meçhule gidiyorsun!

Darmadağın olmuş saatlerin,
Koynunda vefalı bir efkarın silüeti yatıyor...
Başucunda parça parça ağıtlar,
Dilinde bir ahh kanıyor...
Kimlere küsüyorsun?
Direnişlerin dilsiz bir zamana düşüyor,
Gecelerinde bilmem kaçıncı nöbetin başlangıcı...
Yorgun sabahlara düşüyorsun!
Ruhunda elleri bağlı bir sevinç
Ve gözlerin kırkikindi...
Sen kendini bağbozumu bir ömre itiyorsun!
Neyi özlüyorsun?
Hangi d(g)ünün nefesidir ensendeki?
Hangi hıçkırığın sesleri boğazında düğümlendi?

Susma sevgili!
Gözlerine kimin gözleri kilitlendi?
Neyi arıyorsun?

Susuyorsun
Alnımdan vuruluyorum kara yazgılara
Sen bilmiyorsun!
Matem matem dökülüyorum
İçimi kemiren satırlarda...
Hiç duymuyorsun!
Kulak ardı kalıyorum sende!
Hep kendi yorgunluğunu dinliyorsun...

Susma sevgili!
Sesinden dökülen her sözcüğe,
Sevdam secde eyledi!

(yorgun diyaloglar çehreme asılırken gözlerim kör pencere / mahzenlerin hergün biraz daha çeker beni içine!

31 ocak