Yorgun Yürek

Gözleri yorgun hayatın kollarında

Kızıla hüküm giymiş güneş

Dalgalar vazgeçmiş hırçınlığından

Yürüyorum ıslanmış ruhumla düşe kalka

Bir çocuk koşarken topun peşinde

Selam duruyordu yetişkinler

Omuzlar üstündeki mağrur tabuta

Toprağın nefesi karışmıştı insan ruhuna

Yükselen sesin yankılarında

Susmuştu bütün kuşlar

İki kürek bir avuç toprak

Ruhum için hazırlanmış sonsuzluğa yatak

Kuşlar kanatlarında taşır yorgunluğumu

Anılar heybesinde yazılmış kitaplarım

Gün akşam oldu sahilindeyim hayatın

Ruhum çalkalanır dalgalarında sonsuzluğun

Ney sesi canlanır ruhumun gözleri

Yorgun yüreğim genç bir delikanlı

Damarlarımda bir pınardır ab-ı hayat

Ölümsüzlüğü buldum elveda yorgunluğum.

Seyit Ahmet UZUN