Yorgunum

yorgunum
kızgın topraklarda eriyor sanki ayaklarım
içim yanıyor ama donuyor parmaklarım
yüreğimin götürdüğü yere gideyim diyorum
korkutuyor mesafeler beni

dünya durmuş
ay içimde tutuluyor sanki
seni bana bağlayan kalın zincirler değilki
bizi bir arada tutan pamuk ipliği

yorgunum,üstelik
sevgilim terketti geberiyorum
şeklinde bir duruşada sahibim
ne kadar eylemci bir isyankar kişiliğinede bürünsem
bu terkedilişten dolayı
gülüyorum
ki
içimde aşiretler çarpışıyor

gönlümün her metre karesine
bir tebessüm üşüyor
ne zaman gülsem
ben
içimde birşeyler kopuyor

yüreğimin götürdüğü yerlere gideyim diyorum
sana çıkıyor bütün yollar
ama gelememki
yorgunum


yüreğimin götürdüğü yere gidemiyorum
ne olur o yerler yüreğime gelse...