Yoruldum Anne

Kuş yuvaya dönüyor,
Kalıcı olmasada.
Eve geliyorum Anne.
Size yadiğar kalan bekar odam,
Bıraktığım gibi duruyor, demi hala.

Bayrakla ve Harita ile donatıp,
Birde posterini astığım Kahramanlar,
Loş lambada hıçkırıklar,
Saymadığım yumruklar,
Onca eziyeti çekipte susan, o dört duvar.
Daha nelere suç ortağı oldular.

Şairliğe merakımla, isyankar ruhum,
Beni bir gece, yıkılmış bir halde, orada buldular.
Seni uyandırmaya kıyamadım,
Sen uyuyordun Anne.

Sokağımıza vardım, yağmura yakalandım ve birazda ıslandım.
Kapıdan girdiğimde''Nerede kaldın?''diye,
''Hani senin Şemsiyen?''diye kızmadan,
Yorgunluğumu, zayıf anımı, kimseye çaktırmadan,
Beni bağrına bas Anne.

Hayattan nasibini almış, ama yinede yıkılmamış.
Çocukken ölümsüzlüğüne inandığım,
Hani ilk Kahramanım ?
Babam nerede Anne ?

Bir an susup boşluklara daldığımda,
Duygu ve düşüncelerimi, herkesten saklasamda,
Sana doğrulup baktığımda,
Bakışlarımdan okursun nasıl olsa.
Yalan söze zorlama.
Boşuna sorma yavruna.

Dünya yalan, İnsanlarda söylemede usta olsada,
Ben beceremiyorum hala.
Burnum uzamazdı ama,
Hani hep kulaklarım kızarırdı ya...

Günahsız kul olmaz.
Hatasızda İnsan olunmaz.
Dünümü boşver ! Kaybolmuşlukların içinde.
Pişamanlıklarımla el ele.
Sen yine hep böyle, gülümse yüzüme.
Senin gülümseyişlerin cesaret verir.
Yarınlarıma Umud olur Anne !!





Nasıl Geçti Bunca Zaman ?
Dünüm Hayal Olmuş...