Yosun Tuttu Kalemim

Kime rastlasam yolda

İki lafın sonrası yalnızlık

Kaşlar çatık, akıllar karışık

Yolda diyorum zira

Sildik hafızalarımızdan çat kapı kavramını

O karanfil kokulu demliklerin

O bol köpüklü kahvelerin hatırı

Kırk yıllık uykusunda

Ne çalınır oldu kapımız

Ne de çalar olduk kapılarını

Ah! Be hayat ah!

Bari bir merhaba ver

Der gibi bakıyorlar insana

Zulasında, karartma günlerinden kalma üç beş umut

Onun da vadesi dolmuş, gönlü darda

Bir beresi var başında, elinde kova, bir de oltası

Evde bilmem kaç çocuk, bir de anası

Ya nasip deyip düşmüş yollara

Rastgelirse, kavrulacak ağır ağır kendi yağında

Gelmezse de eyvallah

Der gibi bakıyorlar insana

Yüzlerinde aslından yoksun mecazi anlamlar

Manada büyüklüğü İstanbul kadar

Sanki tek başına Haydarpaşa garında

İstanbul kadar yorgun, İstanbul gibi solgun

Boğazından geçiyor hatıra yüklü gemiler

Gözlerindense kalkmak üzere son tren

Sanki elveda

Der gibi bakıyorlar insana

Ah! Be hayat ah!

Teleğinde zaman, tüyden oyuncak

Tutunsak kopacak, tutunmasak uçacak

Tutunmayı bırak

Tınımızda hep aynı nakarat, hep aynı plak

O da kırıldı kırılacak

Ne dost bağında muhabbet

Ne de adab-ı muaşeret

Destursuz girilir oldu aşk dergâhına

Unuttuk edeb-i üslup kavramını

İki tuşa sattık ya

Der gibi bakıyorlar insana

Ah! Be hayat ah!

El elden üstünmüş

Dil dilden keskin

İki kelam edeyim dedim

Yosun tuttu kalemim