Yüce Yalnızlık Şiiri Ve Hikayesi

Bir sevda ertesi gündür yalnızlık, hani geceye de gün adı verilir ya, öylesine gecesidir sevdanın.. İnsanın başını döndürür. Ezberletir kendini.. Sevdalıdır adı mağlum insan.. Özlem duyar sevdiğine ama ulaşması mümkün değildir. Bu şekilde aylar akmıştır zamanın soğuk teninde. Ağustosun en sıcak gününde, köyünde bir başına ailesinden bile soyutlanmış, yalnızlık esintisi ile donakalmıştır şair.. Ne yapsın, çaresi yoktur. Ölüm koklamaktadır kendi halinden, ama olmamalıdır böylesi, farkındadır.. Şarkılara vermiştir kendini, arada şiir okur radyocu, hoşuna gider, çünkü kendisini bulur o şiirlerde.. İki mısra takılır diline, içmez aslında ama içkilidir şiiri.. Sarhoşluğu bilir bu yüzden içmediği halde.. Kederine ortak eder şiiri, şiirine de içkileri, dolayısıyla dost olmuştur içki ile, içmeden... Uyuyamamıştır gecelerce, gündüzlerini hapsetmiştir geceleri... Uyumalıdır insan, gece olmazsa gündüz uyur.. Halindeki gariplik hissedilir, ama güçsüzdür etrafındaki herkes.. Ya da yalnızlığı çok büyüktür.. İlham gelir o an, yalnızlığı özlem tohumlarının atılış zamanının kapsamından daha fazladır.. O gece oturur, aldırış etmez hiçbir bakışa, yazar şiirini ve kendine özgü o sessizliği ile gider, defterine özenle kaydeder kalemiyle... Uyumak için saatine bakar, 4, bir daha bakar, 5, bir daha bakar, 7 , son kez baktığında saat 9.45'tir, bir daha bakmaz saatine o gün...


YÜCE YALNIZLIK

Bendeki sarhoşluğun tek sebebi olmuş yalnızlığım,
İçkiler kederlenmiş, dibe çökmüş,
Bendeki yalnızlık onlara da yetmiş, hiç kalmamışlar.
Geceler bile uzamış sen gideli, güneşe ağıt yakmışlar.
Zamanı tutsak etmişte yalnızlığım, henüz salmamış.
Şarkı olmuş şiirler bile müziksiz kalmış,
Ben onlardan da yalnız.
Benim yalnızlığım bana çok şey öğretmiş,
Benim yalnızlığım beni senden çok sevmiş.
Benimmiş yalnızlığım, hiç ihanet etmemiş,
Sevinmiş yalnızlığım, ona hiç kimse ibadet etmemiş.
Yalnızlığım bana hep sadık kalmış.
Ağlamış gözlerim, yanındaymış yalnızlığım.
Susmuş sözlerim, gözlerim seni anlatmış.
Damlamış bir masal, adı seninle kalmış.
Dinleyen tek kişiymiş yalnızlığım,
Benden çok ağlamış.
Ve susmuş yalnızlığım,
Artık bensiz yaşayacakmış.
Acımamış bana yalnızlığım,
Mezar taşıma ismini yazacakmış.
O günden beridir, yalnız olmayanları bile ağlatmış,
Yâni sınırlarını aşmış yalnızlığım,
Bir kendi yalnız kalamamış.
Yalnızlık en çok melekleri ağlatmış.



11 Ağustos 2008
Pazartesi 02:00