Yüreğimden İsimsizler (1)

Sen ahh sen...
Yüzünü ezberden okuduğum kitap gibisin...
Sen tereddütler arasında yollanan bir selam gibisin,
Karşılığını mahzunca beklediğim...
Sen var ya merakla, sabırla yolunu gözlediğim,
Her gün farklı düşlerde kaybolan,
Her gün farklı diyarlarda bulduğum kırılgan hislerimsin...
Soğukta, sıcakta her daim üzerime örttüğüm ılık sevdamsın,
Fırtına geliyordu, hissediyordum...

Hiç bir zaman gördündüğüm kadar güçlü olamadım...
Beni hep güçlü tanıdı, mutlu bildi onlar ve sen...
Beni gülüşlerimle tanıdı insanlar...
Yıkılmazdım, güçlüydüm,
Herşeye inat gülüşlerim vardı benim sen gelinceye kadar...
Fırtınandan sonra çok şey değişti!
Seni tanıdım, kendimi tanıyamaz hale geldim...
Sen benliğimi almıştın,
O yıkılmaz, güçlü 'ben'in yerine 'sen'i koymuştun...
Çok ağladım, yalvardım, yakardım...
Sonra pişman oldum neye pişman olduğumu bile bilmeden...
Ama kimse duymadı beni, duysalarda inanmazlardı zaten...
Çünkü ben güçlüydüm; ağlamazdım, sevmezdim,
Herşeyin üstesinden gelirdim...
Sen de böyle dememişmiydin giderken?
Yaktın, yıktın beni...
Saftım ben bilirdi herkes,
Çok kolay kandırılırdım...
Sen de kandırdın;
Beni güçlü olduğuma,
Mutlu olduğuma inandırdın...
Oysa değildim...
Her insan gibi ben de yıkılırdım, ben de ağlardım...
Şimdi herkes beni mutlu biliyor, güçlü biliyor...
Ama sen yine yoksun be yolunu gözlediğim yine...