Yüreğimin Öbür Ucunda Sesin

//Hasır altı edilmiş, hiç gün yüzü görmemiş yüreklerde var elbette,
Ve kadife sesli sevgili daha hiç konuşmamıştı oysa sevdiğine,//

Sabahın ilk ışıkları vururken,
Şiirlerimin,
Kahve tadında,
Uykusuz ve yorgun mısralarına,
Keşke dedim,
Demem ya kolay, kolay,
Dedim işte, bir ilk,
Keşke şimdi yanında olsaydım,
Papatya tadındaki, güllü sevdaları,
Şimdi sana okusaydım,

Geceleyin fark ettim,
Başımı kaldırdığımda,
Ay bana gülüyordu,
Ya yıldızlar,
Yüreğimin zenneleri,
Yasak raksın, rakkaseleri,
Salınırken sonsuzlukta,
Beni...
Bir lambaya mı mahkum ettiniz?
Cin misali,
Nereden bulsun kadife tenli sevgili,
Kaybetmişken daha yeni kendini,

Yüreğin,
Bir çocuğun ağlama sesinden daha mı uzak?
Ya da özleminin koşabildiğinden,
Daha mı hızlı kaçar kendinden?

Kargısı kırık savaşçı,
Senden daha mı az acı çeker, zafer meydanında,
Öldürdüğü sevgilerin, dilindeki resmin başında,

Sorgular ve iç çekişler,
Kendi aynalarımızdan başkasına yansıyanlar,
Seni yargıladım,
Kendimi mahkum ettim sevgine,

Yüreğimin öbür ucundan sesini duydum,
Yine çok hisliydi,
Bilirim ağlatırsın içinde hayat olan herkesi,
Ağladım ama korkma
İçimde hayat var hala,
Bak kadife sesli sevgili,
Durduğun yerin,
Bir adım berisi,
Kuru bir ağaç altı,
Başında kasketi,
Elinde eski kağıtlar ve bitmeye yüz tutmuş kalemiyle,
Hani şu gözlerine bakamayan utancından,
Hani hep eli terleyen elini tutunca,
Yüreğinin sur'unu üflemek için, hasret dolu bir adam,
Bekliyor ve bekliyor hala sabırla.