Yurtsuz Değildi Yağmurlar

Ömrümsün
Son sözüm yürek yüzüm

Yıktın kapımı
Üşümeyi öğrendim
Özgün olmayı çeyiz dökmeyi
Bir of çekince yıkılmadığını dağların
İnsan içinde insan hey hat edip olmayı

Göğsümün üstünde
Kendi ayak izlerim yolcuyum
Kaçkın bir yaprağı düşün
Ölüme koşar özgürlüğe süzülür
Derdimi sevdim aç yatan yalnızlığımı

Tenden çözülüyor nefesim
Ecel ateşe verince dilekler tutmaz
Sulara boğulur ya sıraya giren gülüşler
Boşunaydım boynum elek oldu
Kudret bocadır tavanda asılı gözlerimden

Sonra farkettim ki
Yurtsuz değildi yağmurlar
Güneşi yakın tutunca ellerine
Sahra-i Kebir de olsa ıslak yüreğin
Seviliyor herşey Leyla'nın hatrı için

Çığ da düşse
Koynunda vurulsam da
Derdimi sevdim aç yatan yalnızlığımı

Ömrümsün
Heybemdeki yıldızım
Alnımdaki en güzel yazgım