Yurtsuzsun

Çarpar su , aşınır taşın sert yüzü
Darbelerde çatlar
Uysallaşır usundaki hüzün
Çizgiler
Ki onlar ruh terbiyecileri ömrün
Tortusunda çiçek izleri solgun

Yurtsuzsun
Kıyısı yok yaşam denen ırmağın
Hediye edildin toprağa,rahme düştüğün gün
Annenden habersiz bölüştüğün o ilk soluk
Direngendin ,onurlu
Pıhtıdan can buluşunu unuttun
Yanılgın büyük
Sonsuzluk anca onun

Güneş suyu ayartır,bulutu yaprak
Her şeyi içine çeker toprak
Gün döner,mevsim döner,dünya döner
İnsan gelir,gitti mi dönmez
Gülümse kaderin kederine,öz bu
Yazgımızın refaketçisidir ölüm