Yürüyorum Kentine

yürüyorum kentine
sırtımda gölgeler
yürekte arbede
gözlerim düşüyor
gövdem yine harabe

direklere iliştirilmiş
arsız sokak tabelalarında
rüzgarlar sekiyor
kırılmaya yüz tutmuş gecede
inlemeler tekliyor

dallar uykuda
yapraklar ürkek
uyur uyanık
telaşlı ve titrek
ninnileniyor gövdesinden
ha düştü
ha düşecek

işte yine kör bir mızrap
esip biçti
sen düştün aklıma
ensemden bir dağ geçti

uzaklardan yanıp sönen ışıklar
ateşböceği tılsımında vuruyor geceyi
eğreti cılız ve korkak
tedirgin bir çalının menzilinde
taş kaldırımlar yalanıyor
ürkek paslı
nemli ve ıslak

bu şehrin kancık gecelerinde
olacak sandım bu sefer
yine olmadı
kör ol kader

morlaşıyor ayaklarımda vurgunlar
yokluğun içimde azıyor
iniyor göz kepenklerim
bakışlarım sızıyor

gün ağarıyor şimdi
karanlıklar çekiliyor inine
sen uyurken uyandırılıyor
bir ışık sürülüyor göğün mavzerine

gün boğazlanmış
gün kör
gün kulaklarını tıkamış
gün nankör

çocuklar uyanıyor
gölgelerinden seziyorum
kirli beyaz sabahlarda
yinelenmelerden beziyorum

egsoz kokuları gelip yapışıyor terime
bir rüzgar değiyor tenime
takılyor gözlerim tanıdık buluşmalara
güneş çözülüyor etimde

sırtlarında acı
kursaklarında açlık
kuralsız boşalıyor karınca yuvaları
tek göz sığıntılardan
insan pazarlarına
vuruyorlar kendilerini oradan oraya
hepsi aç ve üryan
hepsi ilkokul çağında

gün sinsi
gün sessiz
bir gün daha yürüyor sensiz
bir ezbere daha yenik düşülüyor
herkes birbirinden habersiz

yaşam ince bir çizgi
yaşam sınırda eşiktir
hasretler yığın yığın
yıkımlar küme küme
acılar tek kişiliktir