Yüzsüz

hangi gözyaşında boğuldum ben

kimin son sözüydüm ya da

veda ederken, en sevdiğine

ve ölürken o gidişi

kimdi ipimi çeken

hiç bilemedim.

yüzüme hapsettim kendimi

güneşi doğmayan bir sabahtı

öyle soluksuz kaldım ki

ölmeyi bile beceremedim.

bundandır hep gülümsemem.

şuram diye bir yerim var

içinde hayatlar biriktirdiğim

sessiz çığlıklarıma tek tanığım

ölmelerime, şuursuzca

ve sevmelerime

adı konulmamış yalnızlıklarıma

şuram diye bir yaram var.

yüzsüzüm ben

çocuğum

ar damarı çatladı ruhumun

düşüp kalktığım bu sokaklarda

utanmadan sevmelerim var mesela

yağmurla dans etmişliğim de

rüzgara sevdim diye bağırışım da.

ama yine de

cehenneme inat

ve günahlarıma rağmen

çocuğum gibi oldu sevdiğim

bir gece

tam da gün batarken

ta içime.

.

bir de,

martılar var

seni anlattığım, her akşam.

yüzüme tükürdüler

sevdim diye.